La parure door Guy de Maupassant

Dit artikel bevat de gebeurtenissen van het Franse verhaal La parure. Naast een samenvatting van ongeveer één A4 staat er ook nog een mening bij. Ook hier kunt u wat aan hebben. Mijn verslagje bevat oorspronkelijk ook nog informatie over de auteur. Deze zit hier echter niet bij maar u kunt het zo vinden in de digitale encyclopedie. Hopelijk is dit artikel geschikt voor u.

La parure

Gebeurtenissen

Er was eens een leuke, charmante jongedame die arm was en daarom trouwde met een kleine, eenvoudige ambtenaar. Ze leefde in een eenvoudige klasse, terwijl elegantie en schoonheid eigenlijk typische dingen waren voor de hogere klassen, ze hoorden thuis in de hogere kringen. Omdat de hoofdpersoon in een arme kring zat, maar toch elegant en schoon was, voelde zij zich helemaal niet thuis in haar kaste. Ze voelde dat zij in de hogere kringen hoorde te zijn.

Ze lijdt zonder rust: ze lijdt onder de armoede (van haar woning) en denkt steeds aan wat ze mist, wat ze wil hebben (wat de rijkere dames wel hebben). Ze voelt zich er gewoon geboren voor!

Bij het eten is haar man altijd blij: hij is gelukkig met wat hij heeft. De hoofdpersoon zelf daarentegen moet denken aan het chique eten, zoals bij de dames in de hogere kringen. Omdat ze arm is mist ze daarbij veel nodige dingen, zoals een toilet.

Op een dag wordt het stel uitgenodigd voor een feest, waarbij veel rijke mensen zullen zijn. De man komt blij met de uitnodiging aan, maar zijn vrouw maakt zich weer druk over het een en ander. Ze heeft geen mooie jurk (vindt ze zelf) en wil een nieuwe, mooie jurk kopen voor het feest. De man, die egoïstische gedachten heeft (hij wil een keer jagen en zo) geeft haar de nodige 400 frank (‘Beloof me wel dat je een móóie jurk meebrengt.’).

We zijn al wat dichter bij de dag van het feest en de hoofdpersoon is nog steeds wat verdrietig. Ze heeft nu wel een mooie jurk, maar ‘mist’ nog een sieraad. Ze gaat er één lenen bij haar rijke vriendin (het maakt haar wel eens verdrietig dat haar vriendin wél rijk is en zij zelf niet) en mag er ook daadwerkelijk ééntje nemen. Ze pakt iets heel moois (in een doosje).

De dag van het feest breekt aan (aan deze dag moet de ongelukkige vrouw in het verhaal nog vaak denken: doordat ze haar sieraad verloor, was haar leven totaal veranderd. Wat als ze het sieraad niet verloren had? Het leven is merkwaardig, het kan zo overhoop gegooid worden door één gebeurtenis of andersom…). Op het feest zelf is ze de mooiste vrouw; ze wordt door alle mannen begeerd. Ze is wat dronken, blijft de hele tijd doordansen; ze gaan pas om 4 uur in de ochtend weg! Ze komen aan bij de Seine en worden daar gevonden door een ’s nachts rijdend voertuig, dat hen naar huis brengt.

De volgende dag slaakt de vrouw een kreet wanneer ze in de spiegel kijkt: het sieraad is weg! Ze zoeken overal, maar tevergeefs. Ze komen tot de conclusie dat het sieraad waarschijnlijk is gebleven in het voertuig en de vrouw wordt helemaal gek.

Niets helpt: het stel heeft beloningen beloofd, heeft zelf gezocht, maar kunnen het sieraad niet bemachtigen. De vrouw moest van haar man een brief schrijven aan haar vriendin (om de tijd uit te stellen), maar tegen dat de tijd om is, hebben ze nog steeds niets.

Dan komen ze op het idee het sieraad te vervangen. Ze gaan elke juwelier langs, maar tevergeefs. Alleen een laatste schijnt precies hetzelfde sieraad te hebben als de vrouw had geleend van haar vriendin (op de naam van het doosje kijken had geen zin: het sieraad in het doosje kwam niet overeen met de juwelier van het doosje zelf. Slik! 36.000 Frank moeten ze betalen (eigenlijk 40 mille). Hoe moet het arme stelletje dit oplossen? De man gebruikt de erfenis van zijn vader en stopt zijn hele vermogen erin; daarnaast leent hij ook nog bij veel mensen. Ze móeten het kopen; ze willen niet de vriendin kwaad maken…

Na 10 jaar superhard werken is eindelijk álles terugbetaald (inclusief rentes enzovoort). Het was echt een rotleven. De vrouw komt op een dag haar vriendin tegen met een kindje. De vrouw spreekt haar aan waarop zijn verbaasd terugkijkt (Ken ik jou? Waarom spreekt iemand mij aan met ‘je’, terwijl ik van een hogere stand ben? Ze kent mij niet eens!). De vrouw, helemaal uitgeput en lelijk geworden van het lange, harde werk wordt even later toch herkend. Ze vertelt alles van het sieraad, van de juwelier en het werken voor de 36 mille. Hierop zegt de vriendin: ‘Ach, arme vrouw! Het sieraad was maar 500 frank!’

NB: In het verhaal heeft de schrijver naast het egoïstische van de mannen nog een opmerking gemaakt over vrouwen: alle vrouwen zijn hetzelfde, in welke klasse dan ook, welk klasseverschil dan ook! Het is wel zo dat dit impliciet wordt geuit, niet expliciet.

Mening

Ik vond het wel een aardig verhaaltje. Het verhaalt goed de toenmalige samenleving, met de kringen. Dat het verhaal, dat zich in die tijd afspeelt, ook echt te maken heeft met de toenmalige manier van leven, vind ik goed gedaan. Het verhaal is wel wat mooi te noemen en het vermaakt je wel. Verder vind ik het tragi-komische van ‘La parure’ goed gelukt. Aan het eind van het verhaal kwam ik te weten dat de vrouw eigenlijk al die jaren in feite voor niets had gewerkt. Dit vond ik enigszins grappig, maar aan de andere kant vond ik het ook weer zielig. Je kunt wel zeggen dat ik me inleefde in de hoofdpersoon. Ik denk dat de vertelwijze daaraan heeft bijgedragen. Dat het sieraad de volgende ochtend was verdwenen, maar vooral het einde van het verhaal, was even verrassend voor mij als voor de vrouw. Kortom: een aardig verhaaltje dat je wel vermaakt.