Franse grammatica: le conditionnel présent

Voor wie de futur simple onder de knie heeft, is de conditionnel présent een makkie! Het enige wat je moet leren is hoe je de conditionnel présent moet vormen en welke de uitzonderingen zijn. Het enige waar je voor moet opletten is de vertaling: "zal" voor de futur simple, "zou" voor de conditionnel présent. De conditionnel présent wordt gebruikt om iets beleefd te vragen en om een wens uit te drukken. "Je voudrais un croissant, s'il vous plaît". De conditionnel présent komt in het Nederlands overeen met de O.V.T.T. De vertaling is simpel: je chanterais betekent ik zou zingen. Waar je wel moet voor opletten is dat je in het Nederlands twee werkwoorden hebt, het vervoegde zouden + de infinitief van het werkwoord waar het over gaat, en dat in het Frans alles in de uitgang vervat zit. Even je hoofd er bij houden dus en geen rare combinaties gaan verzinnen. Je gebruikt de conditionnel hoofdzakelijk wanneer je beleefd iets wil vragen, na si + imparfait en om te dromen...

Vorming van de conditionnel présent

De basisregel is eenvoudig. Je neemt de infinitief van je werkwoord en je voegt er de uitgangen bij. Die uitgangen zijn: -ais, -ais, -ait, -ions, -iez, -aient. Zoals je kan zien, zijn dit dus dezelfde uitgangen als die om de imparfait te vormen. Voor een werkwoord als chanter krijg je dan:


Deze regel geldt zowel voor de werkwoorden op -er, -ir als die op -oir. Bij de werkwoorden op -re is het weer even opletten. Hier valt de eind -e weg. Voor een werkwoord als écrire krijg je dan:

Uitspraak

Bij de eerste persoon enkelvoud is het even opletten voor de uitspraak! De -ais wordt uitgesproken als è, je parlerais wordt dus uitgeproken als "je parlerè". Dit om het onderscheid te maken met de futur simple (toekomende tijd). Hier wordt het "je parlerai" geschreven. De -ai wordt uitgesproken als é, je parlerai wordt dus als je "parleré" uitgesproken. En die verschillende uitspraak maakt dus het hele verschil tussen "ik zal" en "ik zou"!

De uitzonderingen

Er zijn daarnaast ook een hele reeks werkwoorden die echte uitzonderingen zijn. Maar eens je de stam van de eerste persoon enkelvoud kent, moet je er overal maar gewoon de uitgang bijplakken.

Dubbele "r"

Een aantal werkwoorden vertonen een constante: ze hebben allemaal een dubbele r:

Onpersoonlijke werkwoorden

Verder zijn er nog uitzonderingen in de onpersoonlijke werkwoorden.

• valoir wordt il vaudrait (il vaudrait mieux = het zou beter zijn)
• falloir wordt il faudrait (het zou moeten)
• pleuvoir wordt il pleuvrait (het zou regenen)

Opletten!

Bij een aantal werkwoorden verandert er iets aan de schrijfwijze. Een overzichtje:

• Werkwoorden op -ler, zoals appeler: dubbele "l" voor doffe e, dus j'appellerais, tu appellerais, il appellerait, nous appellerions, vous appelleriez, ils appelleraient
• Werkwoorden op -ter, zoals jeter: dubbele "t" voor doffe e, dus je jetterais, tu jetterais, il jetterait, nous jetterions, vous jetteriez, ils jetteraient
• Werkwoorden op -yer, zoals nettoyer: y wordt i voor doffe e, dus je nettoierais, tu nettoierais, il nettoierait, nous nettoierions, vous nettoieriez, ils nettoieraient
• Werkwoorden op -e..er, zoals acheter: de e wordt è voor een doffe e, dus j'achèterais, tu achèterais, il achèterait, nous achèterions, vous achèteriez, ils achèteraient.

En dan is er nog een categorie werkwoorden waar men heel erg moet opletten, omdat er een voorwaarde is bij de algemene regel en dat die voorwaarde hier geldt. Werkwoorden op é...er, zoals espérer: de é wordt è voor een doffe e die op het einde van het woord staat. In de indicatif présent is dit het geval: j' espère. Maar in de conditionnel présent is die doffe e niet meer finaal en dus telt de regel niet meer. Bij espérer wordt dat dus j'espérerais. De é blijft dus é. Maar om het nog ingewikkelder te maken: je spreekt die é wel uit als è. Je schrijft dus j'espérerais, maar je zegt "j'espèrerais"! Simpel toch!

Veel succes!