Boekbespreking: Une année en Australie van Sophie Libion

Une année en Australie is een reisverslag van de tweeëntwintigjarige Sophie Libion. Het Belgische meisje beslist om na haar studies met de rugzak en een beperkt budget af te reizen naar Australië. In dit immens land zal ze een jaar rondtrekken en hier en daar werken om in haar onderhoud te voorzien door middel van wwoofing. Het werk is vaak hard en de temperaturen tropisch maar Sophie is een vrouw met ballen. Na een jaar is haar visa verlopen en moet ze terug naar huis. Maar ze heeft haar hart aan Australië verloren en keert nog zeker eens terug.

Une année en Australie: het boek

Na haar studies marketing beslist de Belgische Sophie Libion een jaar naar Australië te trekken. Ze heeft een beperkt budget en zal slaapplaatsen vinden via couchsurfing. Ze vertrekt met een vriend van een vriend. Samen met hem doet ze een eerste werkje op een boerderij die ze via wwoofing (zie verder) hebben gevonden. Via die boerderij kunnen ze ook aan de slag in een bloemenkwekerij. Na deze ervaring gaat Sophie haar eigen weg want wat zij wil doen komt niet echt overeen met wat de andere jongen wil. Na een tijdje gezocht te hebben, komt ze terecht in een andere boerderij waar ze met paarden moet werken. Ze werkt er een tijdje samen met een Nederlands meisje dat erg veel van paarden af weet. Maar de mensen bij wie ze verblijft zijn niet erg sympathiek en dus trekt Sophie weer verder wanneer het Nederlandse meisje vertrekt. Deze keer komt ze terecht bij een schapenboerderij waar ze moet werken voor een oude man van rond de zeventig met wie ze het prima kan vinden. Na deze ervaring komt ze samen met twee Fransen in een kleine haven terecht. Daar moet ze mee helpen boten opkalfateren: schilderen, afkrabben, onderhouden. Ook platformen bevoorraden behoort tot haar taak. Die job vindt ze geweldig en hier blijft ze dan ook vier maanden hangen. Spijtig genoeg is haar visa bijna verlopen. Na nog een kleine maand om het noorden van Australië te ontdekken, is het alweer tijd om naar huis te trekken. Met pijn in het hart, maar Sophie weet dat ze ooit nog terugkomt! Het is op aanraden van haar grootmoeder die haar belevenissen via internet volgde, dat Sophie het boek "Une année en Australie" heeft neergepend.

Sophie Libion

Sophie Libion woont in België, meer bepaald in Wallonië. Ze heeft een diploma marketing en is actief in de jeugdbeweging. Na haar jaar in Australië ging ze aan de slag als zelfstandige.

Jongeren en Australië

Werken

Australië is tegenwoordig hot bij jongeren. Velen gaan van drie maanden tot zelfs een jaar down under om er te werken, rond te reizen en nieuwe contacten te leggen. Dit noemt men een Working Holiday. Met een Working Holiday Visum mogen jongeren tussen 18 en 31 jaar een jaar lang in Australië rondtrekken en werken wanneer ze dat willen. Weliswaar nooit langer dan zes maanden bij dezelfde werkgever. De werkaanbiedingen zijn erg gevarieerd. Je kan bij een groenteboer terecht komen, bij een paardenkwekerij, bij een schapenboer, in een haven, je kan in een bar of in een garage gaan werken, als receptionist, als kinderoppas, je kan mee druiven gaan plukken, als au pair, lesgeven, post bedelen en ga zo maar door. Je kan dus erg uiteenlopende jobs doen. Ook vier maanden studeren is veroorloofd met dit visum. Voorwaarde is wel dat je zo'n 3000 euro (in 2016) waarborg moet kunnen voorleggen. Het visum is natuurlijk ook niet gratis. Het kost je zo'n kleine 500 euro. Ga je slechts voor drie maanden en ga je niet om te werken, dan is een gewoon visum voldoende.

Engels leren

Tijdens je verblijf moet je natuurlijk heel de tijd Engels spreken. Een fantastische boost voor je kennis van de Engelse taal. Want wat is er nu beter dan een totale onderdompeling om een taal perfect onder de knie te krijgen? Na een tijdje ga je in het Engels denken en zelfs dromen!

Curriculum Vitae

Het spreekt voor zich dat zo'n ervaring heel goed staat op je Curriculum Vitae. Het bewijst dat je je mannetje kan staan, dat je je handen uit je mouwen kan halen en dat je verschillende jobs aankan. Een echte troef!

Genieten van de natuur

Natuurlijk moet je niet heel de tijd werken. Je kan tijdens de verschillende jobs tijd voor jezelf nemen en ontspannen. Je kan gaan zwemmen op de vele stranden, je kan gaan surfen, je kan genieten van de overweldigende Australische natuur en de zeer gediversifieerde fauna en flora. Dit kan met de vele andere backpackers of met de autochtone mensen die je op je werk hebt ontmoet. Zij kennen natuurlijk de beste plekjes en kunnen je meenemen naar plaatsen en activiteiten waar geen toeristen komen.

Altijd rozengeur en maneschijn?

Het relaas van Sophie Libion is optimistisch. Alles is goed verlopen, ze is niets speciaals tegen gekomen en werd altijd correct behandeld. Toch is dit niet altijd het geval. Er zijn mensen die hebben geklaagd over uitbuiting, extreem lange werkdagen, chantage, (sexuele) intimidatie en ga zo maar door. Voor hen was hun verblijf in Australië geen positieve ervaring maar eerder een nachtmerrie. Maar misschien verwachtten deze mensen te veel van hun verblijf en dachten ze dat het om een lange vakantie zou gaan. Of verbleven ze te lang in de grote steden, waar heel veel mensen naar een job zoeken. Of gingen ze op afgelegen plaatsen in de bush aan het werk waar ze vaak alleen waren met hun werkgever. En er zijn altijd mensen die misbruik maken van hun machtspositie. Het leven is duur in Australië, dus je mag zeker ook niet zonder geld vertrekken. Ook een beetje kennis van het Engels is zeker een troef. Vergeet zeker ook geen goede reisverzekering af te sluiten want de ziekenhuis- en dokterskosten zijn erg hoog in Australië. Zoals overal op reis is een goede voorbereiding goud waard.

Wat is (w)woofing?

De correcte naam is wwoofing met twee maal w. Maar veel mensen schrijven en zeggen het gemakshalve met slechts een w.

Working Weekends on Organic Farms

(W)woofing is afgeleid van WWOOF wat staat voor World Wide Opportunities on Organic Farms. WWOOF ontstond in 1971 in Engeland. Toen stond WWOOF voor Working Weekends on Organic Farms. In bio boerderijen in Sussex konden mensen tijdens het weekend gaan werken.

Willing Workers on Organic Farms

Daarna breidde de organisatie uit. De naam WWOOF betekende dan Willing Workers on Organic Farms. Maar deze naam viel niet bij iedereen in de smaak omdat "worker" veronderstelde dat er werd betaald voor de job.

World Wide Opportunities on Organic Farms

Nu betekent WWOOF dus World Wide Opportunities on Organic Farms en heeft de organisatie hosts in meer dan 100 landen over heel de wereld. De hosts geven de werkwilligen onderdak en eten en wijden ze in in de organische en ecologische teelt van bloemen, planten, groenten en fruit. De vrijwilligers krijgen geen financiële retributie. Meestal wordt tussen de vijf en acht uur per dag gewerkt. Tegen een kleine vergoeding word je lid van WWOOF en krijg je een boekje met adressen en een lidkaart.

Wie doet er aan wwoofing?

Mensen die een tijdje weg willen, mensen die wat van de wereld willen zien, mensen die eens een andere job willen doen en avonturiers nemen deel aan wwoofing. Maar ook mensen die hogere studies in de biologie, landbouwkunde, bio-ingenieurswetenschappen, ecologie, enzovoort doen zijn geïnteresseerd in een wwoofingervaring. Tijdens of na hun studies. Als eerste werkervaring of als ontspanning.

Couchsurfing

Couchsurfing is een goedkope manier om ergens te verblijven. Via een platform kunnen mensen zich aanmelden voor het aanbieden van een slaapplaats. Deze slaapplaats kan een sofa zijn (vandaar de naam couchsurfing), maar evenzeer een eigen kamer, een matje op de grond in de woonkamer of een plek in de tuin voor een tentje. Dit wordt gespecificeerd op de gebruikerspagina. Voor de slaapplaats wordt geen geld gevraagd. Bedoeling is om nieuwe mensen te leren kennen. Mensen die gebruik maken van couchsurfing zijn niet verplicht om zelf een slaapplaats aan te bieden. De organisatie telt ondertussen al een miljoen leden. Leden kunnen een vrijwillige bijdrage leveren en een referentie nalaten op de site. Adressen met slechte referenties kunnen van de ledenlijst verwijderd worden door de organisatie.

Eigen mening over het boek

Geen schrijfster

Sophie Libion is geen schrijfster, dat zegt ze ook duidelijk in het begin van haar boek. Het is haar grootmoeder die haar overtuigde om haar belevenissen neer te schrijven voor andere mensen. Hier en daar vind je dan ook schrijffouten in het boek. Maar het is wel boeiend en meeslepend geschreven. De korte hoofdstukken maken het lezen gemakkelijk.

Realistisch

Sophie Libion schrijft over de dingen zoals ze zijn. Ze verbloemt niets en maakt er ook geen euforisch verslag van. Het was een fantastisch jaar, maar het werk was niet altijd even boeiend of makkelijk, de mensen waren niet altijd vriendelijk of interessant, soms was er de eenzaamheid en sloeg de heimwee toe. Uit haar verslag blijkt duidelijk dat sommige jobs niet voor doetjes zijn en dat je poten aan je lijf moet hebben. Als jonge vrouw moet je je mannetje kunnen staan. Haar beschrijvingen van de overweldigende fauna en flora zijn erg interessant.

Kaart en foto's

Wat ontbreekt in het boek is een of meerdere kaarten. Er staat wel een kaart op de kaft, maar die is niet erg gedetailleerd. Beter had het geweest om een grote kaart in het midden van het boek te zetten met de hele trip op en alle aangedane plaatsen of kleine kaartjes boven elk hoofdstuk met daarop de plaats aangeduid waar het hoofdstuk zich afspeelt.

In het midden van het boek staan foto's, maar deze zijn in zwart-wit en niet erg goed van kwaliteit. Spijtig, want kleurenfoto's hadden meer gezegd. Ook foto's van het werk hadden er wel in gemogen. Nu zijn het foto's van landschappen en van vrijetijdsactiviteiten.

Perfecte introductie

Het boek is een perfect reisverhaal voor jongeren die naar Australië willen om te werken of om cadeau te doen aan iemand die naar Australië op reis vertrekt. Je krijgt een perfect beeld van het land en zijn bewoners, van de sfeer onder de reizigers en de werkmogelijkheden.

Frans

In 2016 is het boek enkel in het Frans verkrijgbaar bij uitgeverij La boîte à Pandore. Toch is het perfect leesbaar voor niet-Franstaligen. Buiten de specifieke werktermen (débourrer un cheval, termen uit de haven en de scheepvaart, termen uit de landbouw) is het niet zo moeilijk te lezen. De specifieke termen kan je dan even opzoeken maar meestal legt Sophie Libion wel uit wat het werk inhoudt zodanig dat je ook dit begrijpt zonder al te veel opzoekwerk. Het is een perfect boek voor studenten uit de hogere jaren van het secundair of voor universiteitsstudenten. De stijl is direct en jong en met 215 bladzijden is het niet te dik.