Gedicht analyse van het gedicht 'Oproep'

Het gedicht Oproep is geschreven door Anna Enquist. In het gedicht komen verschillende vormaspecten en een achterliggende gedachte naar voren.

Oproep

Ik ben de jongen en het meisje kwijt. Beiden
ben ik verloren toen de tijd
verstreek. Ik kan hun kleine
stemmen niet meer horen.
Ik zoek hen voor een nieuw
afscheid. Ik roep hen over wateren en weiden.

Verblind mijn blik, ontbind mijn stem. Lijken
en lotgenoten leren zwem-
men in dat tijdloos water.
Ik ook. Til uit het grote
zwart dit beeld: zij pakt
hem bij de hand, ze hollen over weilanden en dijken.

Inhoud

De ik-persoon vertelt in de eerste strofe over een jongen en een meisje dat ze is kwijt geraakt, niet meer kan horen, zo ver weg zijn ze. Ze wil nog een keer afscheid van ze nemen en probeert ze te roepen over wateren en weiden, hiermee bedoelt ze volgens mij gewoon heel veel land, dus dat de jongen en het meisje heel ver weg zijn. Er is veel land tussen hen in gekomen.

In de tweede strofe vraagt de ik-persoon om niet meer te kunnen zien en niet meer te kunnen spreken. Het enige dat ze nu nog heeft is haar gedachte. De gedachte, droom, dat het meisje de jongen vast pakt. Samen hollen ze over het land.

Vormaspecten

Het gedicht bestaat uit twee sextetten. Opvallend is dat vrijwel elke regel een enjambement bevat maar dat de verschillende zinnen wel met een hoofdletter beginnen en met een punt eindigen.

Er komen assonanties in het gedicht voor: verblind mijn blik, ontbind mijn stem en weilanden en dijken. Ook is er een alliteratie terug te vinden: wateren en weiden.

De titel verwijst volgens mij naar het beeld dat ze aan het eind van het gedicht probeert op te roepen.

Achterliggende gedachte

De schrijfster doelt met dit gedicht volgens mij op het verlies van haar dochter (overleden) en haar zoon (verhuisd naar ver weg). Met lijken en lotgenoten bedoelt ze volgens mij verloren kinderen en mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt. Met tijdloos water bedoelt ze volgens mij het leven. Voor haar, lotgenoten en overledenen lijkt het leven stil te staan. Met het grote zwart bedoelt ze volgens mij de hemel, het onbekende, of het ver weg waar haar zoon nu woont.

Meest kenmerkende zin

Ik ook. Vind ik de meest kenmerkende zin. Ten eerste omdat deze zin mij het meest opviel vanwege de lengte. Ten tweede omdat deze zin veel duidelijk maakt. Het maakt duidelijk dat de schrijfster het verlies van de jongen en het meisje nog niet heeft verwerkt, dat ze leert zwemmen in het tijdloos water. Dat ze probeert te overleven in een wereld waarin de tijd lijkt stil te staan.

Eigen mening

Aan de ene kant vind ik dit wel een mooi gedicht, een mooie maar treurige achterliggende gedachte. Aan de andere kant vind ik het eind van het gedicht een beetje vreemd. Waarom roept de schrijfster dit beeld op? Omdat ze de jongen en het meisje graag zo voor zich ziet? Of is dit een herinnering? Ik weet het niet precies..